Het is de derde dag van de Ayahuasca-retreat geleid door de opper-sjamaan en zijn assistenten. De eerste dag sloten we af met een indrukwekkende, hart-openende Cacao-ceremonie. Gisteren, de tweede dag van de retreat, had ik mijn eerste Ayahuasca-reis.
De reis werd vooraf gegaan door een reading met de sjamaan en op basis daarvan heb ik toen mijn intentie en doel voor die reis bepaald. Die reis had als thema 'Wie ben ik in mijn kern?'. Uit de reading was naar voren gekomen, dat er nog heel wat vervormende lagen af te pellen waren.
Daarom dus die vraag. Het inzicht en antwoord waarmee ik die eerste reis afsloot was 'Ik ben Liefde'. Als je een ayahuasca-reis hebt meegemaakt, zul je er voor waken, dat antwoord af te doen als een platitude. Nee, dit was een antwoord uit het diepst van mijn ziel, het was en is de essentie waarvan mijn kern is doordrongen.
Het is nu de derde dag van het retreat en ik sta aan het begin van mijn tweede Ayahuasca-reis. Met het antwoord van de eerste reis diep resonerend in mij, ben ik tot de volgende vraag en intentie gekomen voor deze nieuwe reis:
'Als ik dan Liefde ben, hoe vergeef ik dan als Liefde?'
Ik heb het drankje tot mij genomen, en ondanks verwoede pogingen van mijn kant om het tegen te houden, moet ik na verloop van tijd toch overgeven. En dat doe ik dan ook met volle overgave. Het is overigens niet dat ik daar echt een keuze in heb.
Ik geef me over aan het proces en de sensaties. Ik ben me bewust van de andere deelnemers om me heen, ieder op zijn/haar eigen matje en toch zit ik ook volledig in mijn eigen reis, met de ogen gesloten.
De geometrische figuren komen en gaan. De oneindige veelheid aan kleuren en vormen is overweldigend. En tijdens dit alles, blijf ik in 'gedachten' de vraag herhalen 'Hoe vergeef ik als Liefde?'
Ongemerkt verandert de vraag. Hoe vergeef ik als zand? Hoe vergeef ik als Aarde? Hoe vergeef ik als walvis? En ontelbare varianten daarna. Hoe vergeef ik als ster? Hoe vergeef ik als Zon? En iedere vraag wordt begeleid door een 'passend' beeld.
En tenslotte, 'Hoe vergeef ik als God?'.
Het is even stil, volkomen stil en dan hoor ik
Hèhè, God, je hebt wel de tijd genomen om uiteindelijk daar op uit te komen!
En we schieten beiden in de lach, Spirit en ik. Je moet weten dat de meeste van mijn gesprekken met Spirit, doordrenkt zijn met humor. Ze/Het/Hij is behept met een heerlijk gevoel voor humor. Althans, dat is mijn ervaring.
Ik: Wat fijn dat je er weer bent. Maar ik meen het wel, die vraag. 'Hoe vergeef ik als God?'
Ik ben er altijd, maar dat wist je al. Ok, die vraag van je, doe zelf eens een suggestie.
Ik: Jee, ja, nou, het eerste wat naar boven komt is 'Vergeef anderen hun zonden, zoals Ik u uw zonden vergeef'.
Ja, die is makkelijk zeg. Gewoon anderen napraten, zo kan ik het ook. Je zult met iets beters moeten komen maatje!
En weer die heerlijk ontspannen lach, iets tussen uitlachen en aanmoedigen.
Ik: Ok, ok, ok. Uhm, ik zou de oefening die we eergisteren en gisteren hebben gedaan kunnen voortzetten. Dus iedereen een brief schrijven die ik onrecht heb aangedaan en om vergeving vragen. En die ene brief aan mezelf waarin ik beschrijf wat ik zo aan mezelf waardeer.
Hm, ja, dat is een aardig begin. En vooral blijven doen.
Stilte
Maar Jezus, wat is dat een boel werk zeg!
Weer die schaterlach en ik lach hardop mee. We liggen weer samen in een deuk. En als we beiden uitgelachen zijn, is daar weer de Stilte.
Je zou ook naar het Meer van Vergeving kunnen gaan en de anderen uitnodigen daarin te baden met jou en zo alles van jullie beiden af te spoelen.
Ik heb meteen visioenen van het Meer van Vergeving en zie hoe het hele proces zich voltrekt.
Weer die Stilte.
En dan ineens uit het Niets: maar dat is nog steeds heel veel werk!
En weer liggen we beiden in een deuk. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen.
Stilte.
Je kan natuurlijk ook elkaar weer de vrijheid geven en elkaar bevrijden uit het verhaal waarmee je elkaar gevangen houdt.
Spirit is nog niet eens uitgesproken en ik zie het beeld voor me, nee, ik ben het beeld, waarin de boeien om mijn polsen en enkels openspringen met een luide klik. Ik kijk op en zie hoe de boeien van de mensen in mijn leven ook open springen, allemaal met een luide klik.
Ik kijk terug in het verleden en zie hoe van iedereen in mijn afstammingslijn, de boeien open springen, generatie na generatie. En met iedere generatie verder terug gaat het om steeds meer mensen. Het open klikken van de boeien wordt oorverdovend luid en blijft maar doorgaan.
Ik draai me om en kijk naar de toekomst. En ook daar zie ik hetzelfde gebeuren. Generatie na generatie springen de boeien open. Iedereen bevrijd van de verhalen waarin we elkaar gevangen hielden.
En ik huil en huil als nooit tevoren. Ik dank Spirit woordeloos en ontvang een glimlach die alles vertelt.
Ik weet nu, heb gezien, ervaren en gevoeld hoe het is om als Liefde te vergeven. Of eigenlijk, ik heb mogen herontdekken hoe het is om als Liefde te vergeven!
Deze post is onderdeel van de Challenge44. Klik hier voor de uitleg over het hoe en waarom van deze challenge.
Credits foto: Marcos Paulo Prado
